WATER

 Εκτός από το βρόχινο νερό στα αστικά κέντρα δύο ακόμα «μη συμβατικοί υδατικοί πόροι» μπορούν να αξιοποιηθούν για να καλύψουν τις ανάγκες σε νερό: το «γκρίζο» νερό και τα αστικά λύματα.
 

Το γκρίζο νερό

«Γκρίζο» ή ημιακάθαρτο νερό ονομάζουμε το νερό από το νεροχύτη του μπάνιου και τη ντουζιέρα-μπανιέρα. Η τεχνολογία για την επεξεργασία του γκρίζου νερού είναι αρκετά διαδεδομένη σε σύγκριση με την τεχνολογία για τον καθαρισμό του νερού από το νεροχύτη της κουζίνας που είναι πιο πολύπλοκη. Ένα σύστημα επεξεργασίας του γκρίζου νερού περιλαμβάνει τα εξής: τα απόνερα από το νιπτήρα και τη μπανιέρα οδηγούνται μέσα από σωλήνες σε ένα φίλτρο που κρατεί τα μεγάλα σωματίδια και το λίπος. Μετά, το νερό αερίζεται και οδηγείται στη δεξαμενή συλλογής. Εκεί το νερό σταδιακά κρυώνει, ηρεμεί και κατακάθονται στον πυθμένα όσα σωματίδια έχουν μείνει. Στη συνέχεια το νερό περνάει ξανά μέσα από φίλτρο (άμμου, πολλαπλών στρώσεων, μεμβράνης). Τέλος, το νερό οδηγείται στη δεξαμενή αποθήκευσης, όπου προσθέτουμε απολυμαντικά για να μην αναπτυχθούν μικρόβια. Το σύστημα έχει έναν πίνακα ελέγχου για να ρυθμίζουμε τις λειτουργίες του π.χ. να αδειάζουμε τη δεξαμενή σε περίπτωση που το νερό παραμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης περιλαμβάνεται ένα σιφόνι υπερχείλισης για να οδηγούμε το επιπλέον νερό στο αποχετευτικό σύστημα. Το επεξεργασμένο πια νερό (ανακτημένο νερό) μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο καζανάκι, την καθαριότητα των εξωτερικών χώρων καθώς και το πότισμα του κήπου, το συντομότερο δυνατό.
 

Το μαύρο νερό 

Μαύρο νερό ονομάζουμε το νερό της τουαλέτας ή αλλιώς τα αστικά λύματα. Τα λύματα επεξεργάζονται σε εγκαταστάσεις όπου ακολουθούνται τα εξής βήματα: Κοσκίνισμα: τα μεγάλα στερεά σώματα (πλαστικά, ξύλα, κ.ά.) συγκρατούνται με σχάρες. Τα λύματα οδηγούνται σε δεξαμενές, όπου κατακάθονται τα στερεά μικρότερου μεγέθους (πρωτοβάθμια καθίζηση). Τα υπερκείμενα λύματα οδηγούνται στο βιολογικό καθαρισμό, όπου διασπάται η οργανική ύλη. Για το σκοπό αυτό τα υγρά περνάνε μέσα από μεγάλες επιφάνειες από πέτρα ή άλλο αδρανές υλικό όπου ο δυνατός αερισμός επιταχύνει την ανάπτυξη των μικροοργανισμών (που αποσυνθέτουν την οργανική ύλη) ή τους προστίθεται λάσπη (ενεργός ιλύς) που περιέχει μικροοργανισμούς. Μετά το βιολογικό καθαρισμό τα λύματα διοχετεύονται πάλι σε δεξαμενές όπου κατακάθονται όποια στερεά έχουν παραμείνει (δευτεροβάθμια καθίζηση). Τα υγρά που προκύπτουν είναι κατάλληλα για να διοχετευτούν στη θάλασσα ή σε ποτάμια. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό το νερό προχωρά σε τριτοβάθμια επεξεργασία ώστε να μειωθεί η περιεκτικότητά του σε άζωτο και φώσφορο με τη χρήση χημικών ή βακτηρίων. Κατόπιν, διοχετεύεται σε έναν τεχνητό υγρότοπο (με καλαμιώνες, βούρλα κ.ά.) ή φίλτρο άμμου, για να επιτευχθεί ακόμη υψηλότερη ποιότητα (διαυγασμός). Η λάσπη από τις καθιζήσεις φυλάσσεται σε δεξαμενές χωρίς αέρα για περίπου 2 εβδομάδες στους 35oC. Αυτή η επεξεργασία παράγει μεθάνιο που χρησιμοποιείται ως καύσιμο (βιοαέριο). Επίσης παράγει ένα ξηρό, σχεδόν άοσμο προϊόν, που με επιπλέον επεξεργασία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως λίπασμα ή καύσιμο. Το νερό που ανακτάται από την επεξεργασία των λυμάτων μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη γεωργία (αρκεί να πληροί κριτήρια ποιότητας), την άρδευση πάρκων και αθλητικών εγκαταστάσεων, τη βιομηχανία (π.χ. όπου υπάρχουν δεξαμενές ψύξης) και για τον εμπλουτισμό των υπόγειων νερών. Οι μονάδες επεξεργασίας των λυμάτων είναι σήμερα υποχρεωτικές σε όλους τους δήμους της χώρας μας. Μάλιστα ορισμένες βιομηχανίες και επιχειρήσεις (π.χ. ξενοδοχεία) είναι υποχρεωμένες να επεξεργάζονται τα λύματά τους σε δικές τους μονάδες και συχνά χρησιμοποιούν το ανακτημένο νερό στο πότισμα. Στην Αττική υπάρχουν δύο μονάδες επεξεργασίας των λυμάτων: στη Μεταμόρφωση και στο νησάκι Ψυττάλεια.